όνειρο ήταν και πάει;

Από τον Δεκέμβρη είχα ένα όνειρο.

Κάθε βράδυ το ίδιο μέχρι και όλο τον Γενάρη.

Έβλεπα μια αίθουσα δικαστηρίου και την Ζωή εισαγγελέα να ξεφτιλίζει τους άρχοντες των μνημονίων, που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Μια ολόκληρη χώρα σε κατάθλιψη!

Από τις αρχές του Φλεβάρη δεν το έβλεπα, γιατί πήγε για πρόεδρος της Βουλής και όχι για Υπουργός Δικαιοσύνης. Μετά έτριβα τα μάτια μου όταν την έβλεπα να διοργανώνει με μαεστρία όλες αυτές τις επιτροπές και να έχει τροποποιήσει κάποιες αίθουσες της Βουλής σε αίθουσες δικαστηρίων ενάντια σε αυτούς που μας καταπίεζαν τόσα χρόνια.

Χαίρομαι που βοήθησα στην οργάνωση του διαδικτυακού τόπου υποστήριξης της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους και το θεώρησα τιμή μου όταν μου το πρότεινε ο Γιώργος Μητραλιάς που από τότε γίναμε φίλοι.

Μάζεψε μέχρι στιγμής πάνω από 21χιλιάδες υπογραφές απ' όλο τον κόσμο. Από την Αλάσκα μέχρι την Χιλή και το Περού, από την Τουρκία μέχρι τα νησιά Σαμόα!

Όλος αυτός ο κόσμος πιστεύει στο δικαίωμα του λαού μιας μικρής χώρας, σαν την Ελλάδα να ελέγχει το δικό της χρέος των κυβερνήσεων της και φυσικά στην υποχρέωση και της δικής τους Βουλής να κάνει το ίδιο.

Είναι όμως αξιοσημείωτη η συμπαράσταση από το Βέλγιο, την Γαλλία και την Ισπανία.

Ακόμα η συμπαράσταση από 800 παγκόσμιες προσωπικότητες και ανθρώπους του μόχθου που έμειναν άνεργοι.

Όλα αυτά τα χρωστάμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια όχι προσωπικά στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, την πρόεδρο της Βουλής μας. Είμαι όμως σίγουρος πως δεν θα γίνονταν τίποτε χωρίς αυτήν.

Όμως αυτές τις μέρες φοβάμαι πως το όνειρο μου δεν θα βγει αληθινό. Μια μικρή ελπίδα έχει μείνει, αλλά η λογική μου λέει πως μιας και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θα πεθάνω πριν από αυτή.

Η κωλοτούμπα του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα ήταν καθοριστική. Έκανε το ΟΧΙ ναι, και πήγε να μου πάρει και το όνειρο.

Προχθές το βράδυ το ξαναείδα. 

Ίσως και να 'χει δίκιο ο φίλος μου ο Στάθης, όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.